Ženski Internet

U nedavnom blog postu na sajtu italijanskog izdanja časopisa Grazia, autorka beleži revoluciju na Internetu koja se dešava u Americi (ili, ja bih rekla, već se desila pre par godina), a obeležena je dominacijom žena, od kojih su neke vrlo poznate, kao Ariana Hafington ili Tina Braun. Ona pominje The Huffington Post, The Daily Beast, Jezebel, www.wowowow.com, kao i tradicionalno žensko blogersko okupljanje BlogHer.

Autorka se na kraju pita šta se dešava sa Italijom, i kada će se u ovoj zemlji otkriti moć žena na Internetu? S obzirom na to da se u Italiji Internet teško prima/primio, to će potrajati. Ipak, već pomenuti časopis Grazia pozitivan je primer, gostujući i stalni blogeri na njihovom sajtu vrlo su raznovrsni i zanimljivi.

Što se nas tiče, jako mi je drago što sam u poslednje vreme otkrila blogerke koje se na kreativan i inspirativan način bave modom, dizajnom, lifestyle temama i slično. Osim Jane, koju pratim od početka, sada redovno čitam i ono što piše i postuje Jelena, Marina, Jovana.

update:

Evo i jednog posta od pre tri godine na sličnu temu i sa istim naslovom.

To je taj razvoj online scene kod nas?

Radite npr. u firmi koja se bavi press clippingom, monitoringom i istraživanjem medija. Klijent te firme je PR agencija, koja opet ima velikog klijenta, pa i jedni i drugi radite za njega. Sve u redu. Prate se štampani i elektronski mediji, kao i online publikacije.

Tu stižemo do problematičnog dela.

Jer, šta o aktivnostima neke velike firme objavljuju online publikacije (blogovi, news agregatori, portali)? PR saopštenja. Jasno, oni po pravilu nemaju novinarske ekipe koje bi išle i bavile se sakupljanjem izjava, objavljivanjem originalnih fotografija, video zapisa i slično, tako da je neko oslanjanje na PR materijal logično. Može se na netu (blogovi, Twitter, Facebook) videti kako se kod nas prave ti kontakti između marketinških PR agencija sa jedne strane i online/blogo sfere. I to je u redu, pretpostavljam da je korisno i jednima i drugima.

Iz toga nastaju dve moguće situacije.

Prva: Da se npr. blogerima neki proizvod ili usluga da je testiraju određeno vreme. Oni to i rade, i o istom obaveštavaju svoje čitaoce (preko bloga i društvenih mreža koje koriste). Pri tome se poštuje pravilo da se: a) navede o kakvom je dogovoru reč, b) koliko je moguće objektivno prenesu svoji utisci - i oni pozitivni i oni negativni - o proizvodu/usluzi.

Ovaj scenario deluje mi potpuno fer i profesionalan, naglašavajući značaj i prednosti novih medija. A to je da firme mogu da dobiju povratnu informaciju od osoba kojima je tema bliska, i koje umeju da svoja mišljenja verbalizuju precizno i efektno, a uz to i da ih podele sa svojim čitaocima, a da pri tome nisu profesionalni novinari već pojedinci (što bi se reklo 'obični građani'). Naravno, uvek postoji rizik da će ocene biti negativne, ali u svetu su se mnogi opredelili za mišljenje da je najbitnije dobiti prostor i biti pomenut. Jer, koga nema u Google pretrazi, taj i ne postoji (uglavnom)

Druga: Bloger, vlasnik/urednik portala dobije/nađe PR saopštenje. Objavi ga. Bez disclaimera da je u pitanju PR saopštenje. Bez ikakve uređivačke intervencije: Dakle u punoj dužini, sa svim bitnim i nebitnim detaljima. Takođe, bez ikakvog propratnog komentara, rekacije, ocene. I tako stalno. Odnosno, nedostatak novinara i drugih resursa spoji se sa nedostatkom stava, mišljenja, utiska. Ili bar najosnovnije informacije da je to što čitate PR tekst.

Mešanje PR objava i novinarstva, bez naglašavanja šta je šta, protivno je novinarskim standardima. Ipak, da li se dešava u tradicionalnim medijima? Da. U manje uređenim medijskim sredinama, kao što je naša, češće nego u drugim. Da li je onda logično da se to isto dešava i u nerelegulisanoj Internet sferi? Da. Da li je to poželjne i pozitivno? Nije.

Da se vratim na klijenta sa početka. Među informacijama vezanim za njihove aktivnosti, dobar deo dolazi sa Interneta. U 100 posto slučajeva u pitanju su PR objave iz Situacije broj dva.

Šta to govori?

Jedan: Da klijent i (moguće) blogeri/vlasnici portala mogu biti zadovoljni/imati koristi od ove situacije.

Dva: Da su se slabosti tradicionalnih medija prenele i na nove, i da su i u jednima i u drugima medijska etičnost, profesionalnost, kreativnost, pre izuzetak nego pravilo.

Tri: Da je sve to zajedno jako dosadno, i da su kredibilitet i starih i novih medija sa razlogom niski.

photo credit

Kako napraviti časopis?

Baš u vreme krize štampe poslednjih godina, pojavila su se dva filma koja su nam prikazala život u redakcijama - modnih magazina. U pitanju su, naravno, Đavo nosi Pradu (može se i čitati) i The September Issue.

Ovog leta, u Summer Blogu (na engleskom) urednice italijanskog Vogue France Sozzani možete čitati o istoj temi.

Na primer, o tome kako su se odlučili da jedan broj u potpunosti posvete crnim manekenkama. Ili, koja su radna mesta u okviru redakcije. Ili šta su istine, a šta zablude o radu u Vogue, ili bilo kom modnom magazinu.

Evo i nekoliko ilustracija:

Life at Vogue? Please forget about the Devil wears Prada. Miranda doesn't exist!

***

Planning a magazine is not a mathematical operation, it's the result of a series of encounters, exchanges of opinion with designers and editors, projects and ideas that photographers send with their suggestions for photo shoots or simple inspirations arising from events people talk about, from a new film to the discovery of a new model.

The release of a new issue is a mix of perfect organization and absolute randomness.

***

Each issue is a surprise, no matter if everybody likes it or not. You need to dare and not to be afraid of changing things. This was just to explain that yes, we do make plans, but what's unexpected and surprising is there, in front of us. You have to be able to see it, to catch it and to have the courage to take risks.

If we planned everything with extreme nit-picking, we would risk to bore both ourselves and our readers to death.

***

The work in a fashion magazine can be a dream and sometimes true hell. But you are never in a limbo!!!

Bilo bi zanimljivo čitati nešto slično i u domaćem kontekstu. Urednice i urednici, eto ideje...

update:

Jelenin tekst o pripremi broja modnog magazina u jednoj redakciji u Srbiji

Mad Men & Media

CD sa prvom sezonom Mad Men je dugo čekao. Takođe, čitanje mnoštva tekstova u stranim magazinima bilo je pointless bez prethodnog gledanja serije. Ali, došao je vikend da MedManMyself.

Pred početak četvrte sezone, mediji su puni različitih tekstova o ovoj seriji i stilovima života o kojima ona govori.

Evo jednog zanimljivog pregleda:

The fourth season of AMC’s “Mad Men” debuts Sunday, and the media is having a helluva time hyping its return.

Paste magazine, for example, has gone “completely overboard” in its coverage, presenting a full-on “Mad Men Takeover” of its website – replete with character mixtapes, an interview with an Ithaca, New York band called the Don Drapers and a how-to guide for stocking your home bar (“Drink Like a Mad Man: The Essentials for a Respectable Home Bar”).

Vulture does one better, offering a “Video Guide to Getting Drunk the Mad Men Way.”

PopSugar, meanwhile, has a video, “The Women’s Guide to Mad Men,” with some of the show’s best one-liners.

Salon weighs in on “Why ‘Mad Men’ is Bad for Women.”

New York magazine offers a helpful guide to parenting lessons culled from the series.

The New York Times pays a visit to Ossining, New York, the hometown of Betty and Don Draper.

Even President Obama is mad about “Men,” sending creator Matt Weiner a letter congratulating him on the show’s success.

The coolest “Mad Men”-related media thing I saw today – also from Paste – is the gallery of real, vintage advertisements from the Don Draper era.

***

Što se mene tiče, najjači utisak je ovaj: U pedeset godina (od 1960. do sada) muškarci se nisu tako mnogo promenili (osim što je manje cigareta i alkohola unaokolo tokom celog dana), ali tadašnje žene su, u nedostatku drugog izraza, aliens (iako neke izgledaju fenomenalno). Ženski pokret koji se u međuvremenu desio je zaista napravio čuda.

Vezano za ovu temu: Ženski časopisi u Jugoslaviji 1950ih