Tabloidni život jednog novinara

Mada film "How to lose friends and alienate people' nije my cup of tea (kao ni kritičarke NYT), onima koje interesuju mediji nije loše da znaju za njegovo postojanje.
Ovaj film nastao je po autobiogrfskoj knjizi britanskog novinara Toby Younga koji je u nekom momentu dobio priliku da radi za Vanity Fair. Ali je brzo otpušten pa se vratio natrag u London. Koliko sam shvatila iz novinskih tekstova, knjiga je daleko bolja od filma, ali pošto nisam čitala, ne mogu ništa da tvrdim.
U svakom slučaju, kroz film se može videti ponešto od toga kako izgleda život novinara-urednika-redakcije u UK i Americi u tabloidno-lifestyle magazinima, kako se grade (i ruše) odnosi sa zvezdama, kako na krajnji novinarski proizvod utiču osobe iz PR, ali i kakve su kulturološke razlike između ove dve zemlje ("U Americi novinari su deo establishmenta. U Engleskoj novinare svi mrze i baš nas briga za to", otprilike je tako glasilo...)
Za one koji bi da eventualno prave poređenje sa našim medijima slične vrste: Ovaj novinar u stvarnom životu završio je Oxford i preko Fulbright stipenedije bio na Harvardu. Tako da...

Oh, Bill..

/Druga fotografija iz: NYT, 29. januar 2012/

To da seriju (uvek zanimljivu i lucidnu!) fotografija njujorške ulične mode koja se svake nedelje pojavljuje u Njujork Tajmsu fotografiše čovek od 82 godine za mene je veliko otkriće. Iako ovu foto-tekstualnu kolumnu u okviru omiljene rubrike-omiljenih novina pratim redovno.

A taj čovek je Bill Cunningham.
I to sam saznala o dokumentarcu snimljenom o njemu.

Film je od onih koje nikako ne bi trebalo propustiti.
Jer je osoba o kojoj govori nešto posebno.
I jer vas podseti da još malo razmislite o temama kao što su: Godine, strast, znanje. Posvećenost i vrhunski profesionalizam. I još: Sloboda, osmeh, vitalnost. I takav predivan osećaj za ono što je vizuelno upečatljivo i novo. I ponovo, takva jedna topla i draga duša.
Na ovim sibirskim temparaturama ima nekoliko stvari koje su heartwarming. Ovo je jedna od njih, definitivno.

Bonus: Tekst o filmu na blogu Dressful, i tekst o Billu u The New Yorker.

Film "Tabloid"

Baš u jeku najnovije afere u nizu Murdoch & comp, u Americi je počeo da se prikazuje film Tabloid, koji govori o jednom od skandala vezanih za britanske tabloide 70ih godina.

Kritike su dobre. Tako da, eto ideje za letnji bioskop...

Radio Favela

Da li ste znali da o medijima zajednice postoji igrani film?

Film se zove Uma Onda No Ar (Something in the Air). Njegova tema je brazilska community radio stanica - Radio Favela.

Siže filma u najkracem:

"Based on the true story of four friends who decide to install a communal pirate radio station called Rádio Favela in a shanty-town, to give voice to the outcasts' complaints."

Malo duže objašnjenje (iz knjige: Understanding Alternative Media):

The film offers a romanticized and celebrative narration of the authentic history of Rádio Favela, which broadcast in the slums of Belo Horizonte from 1980. The rather stereotypical filmic representation provides an exceptional insight into the core identity of alternative media, but at the same time it allows the complexities of this core identity to show through.

(...)

In Radio Favela, the radio station is clearly embedded in the community of the favela, it is portrayed as a civil society alternative to the state-controlled mainstream, and it is shown to be part of a societal (rhizomatic) network.

(...)

In the filmic narration of Rádio Favela’s history we see how the mainstream political system becomes fearful of the radio station... and eventually grants it legal status as educational radio (in February 2000...)

Na drugim mestima slične radio stanica takođe postoje, neke uspešno rade i nagažuju zajednice na raznim društveno korisnim projektima (muzičkim i drugim). Evo jednog teksta iz Independenta na tu temu.

I malo muzike AfroReggaeDigital:

Film o Njujork Tajmsu

Nakon Septembarskog izdanja (The September Issue), koji se bavi američkim časopisom Vogue, stiže Prva strana (Page One), sa podnaslovom: A Year Inside the New York Times. Film je prikazan u nedelju na aktuelnom Sundance festivalu.

Kako piše the Daily Beast, film je "ultimately a love letter to the Times, and to the kind of old-school journalism where facts are diligently checked, sources are given a chance to respond, and a level-headed sense of reason prevails over flashy, traffic-driving headlines."

Ovaj tekst navodi da se film bavi životom novine u godini obeleženoj finasijskim problemima i otkazima, i da prikazuje sukob tradicionalnih i novih medija, ali da je, povrh svega, NY prikazan kao 'adaptibilna životinja spremna da ide napred i prihvati nepoznato.'

Prve kritike su uglavnom jako dobre. Guardian je kritičniji, no tema je svakako zanimljiva, tajming odličan, te bi ga bilo lepo pogledati prvom zgodnom prilikom.

Mi na Facebooku, Mark Zuckerberg u Njujorkeru i bioskopima

Harvard campus ovog septembra, slikan tokom male američke ture po Istočnoj obali. Mesto gde je pre šest godina nastao Facebook.

Film The Social Network (Društvena mreža) - koji govori o nastanku Facebooka i njegovom osnivaču Marku Zuckebergu (pisala sam i o ostatku porodice)- stiže uskoro i kod nas, prvo na Cinemaniu (iskustvo sa blagajne: karte će po svoj prilici biti rasprodate vrlo brzo).

Časopis The New Yorker objavio je u septembru opširan intervju sa Markom, koji inače nije sklon medijskom eksponiranju.

Evo nekoliko ilustracija tog teksta:

Zuckerberg’s business model depends on our shifting notions of privacy, revelation, and sheer self-display. The more that people are willing to put online, the more money his site can make from advertisers. Happily for him, and the prospects of his eventual fortune, his business interests align perfectly with his personal philosophy. In the bio section of his page, Zuckerberg writes simply, “I’m trying to make the world a more open place.”

***

In the October issue of Vanity Fair, Zuckerberg is named No. 1 in the magazine’s power ranking of the New Establishment, just ahead of Steve Jobs, the leadership of Google, and Rupert Murdoch. The magazine declared him “our new Caesar.”

***

He [Aaron Sorokin, scenarista filma]called the film “The Social Network” ironically. Referring to Facebook’s creators, Sorkin said, “It’s a group of, in one way or another, socially dysfunctional people who created the world’s great social-networking site.”

Bilo kako bilo, i Mark Zuckerberg je na Facebooku, i ima 879 prijatelja, ali njihov identitet nije vidljiv svakome.

Film je dobio dobre kritike. Jedva čekam da ga pogledam.

A za one koji žele da znaju baš sve/skoro sve o funkcionisanju Facebooka u praksi (šta donosi popularnost i vidljivost, a šta ne), The Daily Beast otkriva 10 tajni.

Videocracy: Basta Apparire

Na ovogodišnjem Festu prikazan je dokumentarni film Videocracy: Basta Apparire /Videokratija: Dovoljno je pojaviti se/(evo i trailer).

Film, napravljen u koprodukciji više zemalja, bavi se onime što stoji iza Showbizz alla Italiana: Pre svega ekonomska, medijska i politička moć Silvija Berluskonija, ali i ambicije mnogih Italijana - onih koji su već uspeli da steknu slavu i onih koji ka njoj tek teže, te publike koja sve to rado gleda.

Kao što su neki gledaoci u komentarima na IMDB sajtu primetili, u filmu nije objašnjeno zašto televizija ima toliki uticaj u Italiji i kako je Berluskoni koristeći 'videokratiju' obezbedio sebi toliku moć. Ipak, neki aspekti celog italijanskog medijsko-političkog fenomena postaju jasniji. Za zemlju - kao Srbija - čiji mediji dobijaju sve izraženiju zabavnu komponentu - i ukupno, i u informativnom programu, italijanski slučaj nikako nije nešto strano. Uostalom, Italijanizacija/Berluskonizacija medija u centralnoj i istočnoj Evropi je fenomen koji je već našao mesto u akademskoj literaturi.

Septembarsko izdanje

The September Issue, dokumentarni film o američkom modnom magazinu Vogue i njegovoj glavnoj urednici (i poznatoj bitch) tokom više od dve decenije, Anni Wintour (Ana Vintur) postao je hit čim je počeo da se prikazuje.

O filmu i Ani, koja je poslužila i kao inspiracija za igrani film "Đavo nosi Pradu", ovih nedelja pisali su svi.

Meni je zanimljiv tekst Tine Brown, druge superzvezde britanskih i američkih medija - nekada časopisa, danas online magazina The Daily Beast. Ona piše:

Hand it to Vogue’s fêted dominatrix Anna Wintour. She took the lemons and made them into lemonade. Only three months ago, she was having to endure the nasty, rattling drip of negative press. Vogue’s ad pages were cratering. The collapse of the economy made her glossy, aloof brand look suddenly dated. (...) So she took a big, bold gamble. She allowed the documentary director R.J. Cutler’s movie cameras behind the closed doors of Vogue’s offices in Times Square. It was a gamble, because few subjects of documentaries and reality-TV shows ever like what comes out at the end. The subject loses control as soon as all that random footage is filtered and shaped in the cutting room from the director’s beady point of view. Wintour’s computation—which was shrewd—was that after living through (and pretending to love) Meryl Streep’s queen bitch parody of her in The Devil Wears Prada, she had nothing to lose.

Za uspeh je, definitivno, potrebna i hrabrost.

Nadam se da ovaj film stiže i u naše bioskope.